Szklane Korytarze

- Mamo, poproszę wody. - Synu, na kanapie masz Twoją butelkę. - Nie Mamo, nie mam - odpowiada Syn radosnym i lekko zaczepnym tonem. - Olafku, wypiłeś całą butelkę??? - pytam z roześmianym zaskoczeniem, bo wiem, że robi mnie w bambuko. - Tak Mamo - od razu poznaję ten uśmieszek, który mówi "Mamo powygłupiajmy się, tak bardzo to lubię :D" - Naprawdę??? - udaję, że nie wiem, że Syn kłamie - no to ta woda pewnie zmieściła się w nogach, uszach, palcach i włosach? ;) - Tak Mamo - brnie radośnie Syn. Opieram się o ścianę, splatam ręce a moja mina pokazuje, że "zaraz Cie złapię" ;) Mówię więc: - A to pokaż pustą butelkę! :) Syn złapany ale szczęśliwy. Wyjmuje zza pleców butelkę do połowy wypełnioną wodą. Uwielbia takie gry słów i testy na niewinne kłamstewka. - Olafek... wiesz, że kłamanie jest niedobre? Teraz się wygłupiamy i to jest zabawne ale wiemy wszyscy, że kłamanie jest złe. - Tak Mamo, wiem... Mamooo, a jak lekarz robi dziurkę w brzuszku pan...

Siedzimy pod obstrzałem - dyrektorka, obie wychowawczynie Syna i psycholog z dzielnicowej poradni psychologiczno-pedagogicznej. - Proszę Państwa, to że panie wychodzą z inicjatywą i spotykamy się tutaj to tylko ich dobra wola! W takich sytuacjach każda placówka edukacyjna natychmiast dzwoni na policję i pogotowie opiekuńcze! - mówi do nas donośnym i wywyższającym się głosem psycholog. Wiadomo, kto tu jest górą. Czuję się jak pięciolatek, któremu odbiera się prawo głosu i nakazuje co ma robić a czego absolutnie robić mu nie wolno. Dwa tygodnie temu. Stoję w tłumie w autobusie 519. Jest duszno a ja dodatkowo czuję poddenerwowanie. Jadę na ostatnią wizytę do Instytutu Psychiatrii. Dzisiaj wydadzą nam diagnozę. Wiem czego się spodziewać, bo uprzedzali w jakim kierunku toczą się obserwacje. Jednak niepokój mnie obezwładnia. Rozum wie, że to tylko papier, czyjaś opinia, która nie zmieni mojego dziecka. Ale serce boi się cyrografu. Czarno na białym napisane: ZESPÓŁ ASPERGERA PAŃSTW...